Op een website staat ergens een wereldreis aangeboden: van de toppen van de Himalaya tot en met de poolcirkel. Je gaat naar de reisleider om je verder hierover te informeren. De man kan geweldig vertellen en jij krijgt zin in jouw wereldreis en om dat zelf ook te gaan doen.
‘Heb jij die reis zelf gemaakt?’ Vraag je.
‘Ik heb veel over gehoord.’ De man praat snel door om de reis in geuren en kleuren aan te prijzen. ‘Deze wereldreis is óngelofelijk goed, levens-veranderend, bewustzijnsverruimend, adembenemend; lees de reviews maar hier op mijn website. Je krijgt een massa levenservaring van alle landen van de wereld!’

De man kan goed praten. Hij is ook gekleed als wereldreiziger. Hij draagt ook zo’n geruite pet met twee kleppen, stevige bergschoenen en draagt een leren knickenbocker. Op de achtergrond van zijn shop zie je hem afgebeeld op hoge bergtoppen en met wilde dieren. Hij kan geweldig overtuigen en jij neemt je besluit; Je koopt de reis – het is een echte aanbieding!

Nadat je betaalt hebt geeft de man je de benodigdheden voor de reis. Verpakt in een interessante luxe rugzak, versiert met de prachtigste buttons met afbeeldingen van over de hele wereld zitten de benodigdheden. Thuis aangekomen open je met ingehouden adem de rugzak en je wenkbrauwen schieten omhoog als je de inhoud ziet: je een wereldbol,een paar wandelschoenen en een pikhouweel. Je voelt je absoluut bekocht. ‘Daar heb ik wel honderdvijftig euro voor betaald.’
Ben je dan opgelicht of niet?

Vraag 2; Dezelfde wereldreis maar nu ben je wijzer geworden, en je vraagt aan de verkopende reisleider;
‘Hoe is het vervoer geregeld?’
De man zegt; ‘De reis duurt 48 uur. Je gaat met het vliegtuig. Het is een schitterende reis. Je gaat het enorme uitzicht ervaren en de verlichte steden zien schitteren als juwelen in de nacht.’

Dat lijkt je wel wat, en je betaalt € 5000. Deze keer krijg je een rolkoffer waar je benodigdheden in zitten. Je rammelt er eens mee en je hoort in ieder geval géén wereldbol en géén schoenen. Als je thuis de rolkoffer opent vind je een ticket, een verrekijker, een digitaal fototoestel en een slaapmasker. Al deze spullen check je in en je stapt in het vliegtuig…

Je vliegt langs de Noordpool en over de Himalaya heen zonder te landen. Je ziet de steden schitteren als juwelen in de nacht. Van de 48 uur verslaap je 16 uur. In de resterende uren zit je met kramp in je benen en besluit uit verveling maar wat foto’s te maken van het landschap beneden je. Binnen 48 uur sta je weer op de grond, en je voelt je zwaar teleurgesteld.
Ben je dan opgelicht of niet?

Derde vraag; Dezelfde reis wordt aangeboden en jij bent inmiddels weer wat wijzer geworden. Je vraagt aan de derde reisleider; Heb jij die beroemde wereldreis zelf gemaakt? Ben jij daar zelf echt geweest? Was het voor jou een levensveranderende ervaring?’
‘Jazeker,’ zegt de reisleider. ‘Het was diep emotioneel, bij vlagen enorm uitputtend en frustrerend, maar ik heb ook piekervaringen gehad en schoonheidsbelevingen ervaren die diep doordrongen tot in elke celvezel: ik zal deze reis nooit vergeten!’
Je denkt terug aan die uren van verveling in het vliegtuig en vraagt de reisleider;
‘Hoe ben je daar dan gekomen?’
De man zegt; ‘Ik heb de alleberoemdste wereldreis zelf gelopen, ik ben te voet gegaan, ik heb er 25 jaar over gedaan om de hele wereld te zien van de toppen van de Himalaya tot aan de Poolcirkel. Het was een onvergetelijke ervaring, ik heb er zo ongelofelijk veel van geleerd! Ik heb niet alleen giraffen en ijsberen gezien, maar ook het enorme uitzicht ervaren en de verlichting steden zien schitteren als juwelen in de nacht.’

Je zegt tegen de man; ’25 jaar? Dat is te veel te lang. Zoveel tijd heb ik er niet voor over. Is er nog een snellere mogelijkheid?’
‘Ik heb flink lopen zoeken want de kaart is niet overal even duidelijk’, zegt hij terwijl hij wijst op de wereldbol. ‘Ik heb me vaak verlopen. Ik heb op vervelende plekken flink wat tijd verloren. Zo moest ik de nacht doorbrengen in een sneeuwstorm door een verkeerde planning en kreeg bevroren ledenmaten en moest daarom wekenlang herstellen in een primitief ziekenhuis. Ik heb weken vastgezeten op politiebureaus omdat ik de plaatselijke gewoontes niet kende, ik heb gevaren doorstaan die ik niet kon voorzien. Ik heb af en toe mijn schoenen moeten verzolen en dat zorgde allemaal voor oponthoud. Het kan wel sneller, dan doe je er zo’n 15 jaar over. Maar dan moet je samen met iemand gaan die de weg al een keer heeft afgelegd. Die kan je helpen om gevaren te vermijden en te voorkomen dat je stukken dubbel loopt of de weg kwijt raakt.’
‘Dat zal dan wel gigantisch duur zijn’, zeg je terwijl je aan de € 5000 denkt van dat laatste vliegticket.
‘Nee,’ zegt de man. ‘Het kost je € 150,00. Daarvoor krijg je een wereldbol en een paar schoenen. Je kunt met mij meelopen want ik ga de reis nog een keer maken. Je moet wel zelf lopen, zelf in je eerste levensbehoeften voorzien: zelf voor je eten en drinken onderweg zorgen.’